reisverslag 6

Reisverslag 6.
De volgende morgen is het bij ons de zoete inval, wij blijken om 7.00u te zijn opgestaan in plaats van 8.00 u(hadden onze wekker nog niet terug gezet in de tijd) en hebben dus een uur voorsprong op de rest van de camping. Een echtpaar, net als ons op weg met een Ford transit, vraagt om onze camper te mogen bekijken. Zij hebben een Ford model 1995 en deze is slechts 1.85 breed en onze versie is 2.00 breed. Na de bezichtiging geraken we aan de praat met dit echtpaar, even later komen de buren er ook bij en ook de overburen sluiten aan. Een gezellig onderonsje met alle Nederlandse camperaars. Het jonge stel naast ons met een peuter van twee en een kleuter van vier heeft tijd gespaard (zij schooljuf met nog wat zwangerschapsverlof en hij mechanicien met levenslooptijd) en geld opzij gelegd om nu met hun camper 4 maanden op reis te kunnen. Geweldig toch als je dat kunt op een leeftijd van rond de dertig. De boel de boel laten en genieten! Als we uiteindelijk pas tegen tienen vertrekken worden we door een hele groep mensen uitgezwaaid, goede reis, doe voorzichtig…. Nou, dat is hier wel nodig, we komen tot de conclusie dat de rijksweg (bv A12 in Nederland) in Albanië niet breder is dan de Middelweg en met veel hobbels en gaten in het wegdek(en soms zelfs zonder wegdek, gewoon grind dus) en pittige haarspeldbochten. Alertheid is gewenst want stel dat je in een gat beland dan is de Ford gelijk klaar voor garage ’t Centrum! Dus remmen, sturen en optrekken, telkens weer. Heel wat tegenliggende karren met een paardje of een ezel ervoor en dan plots een hagelnieuwe John Deere tractor met een apparaat erachter met een breedte van vier en halve meter. Het is heel divers wat je ziet maar we zien ook dat Albanië als een razende het land aan het moderniseren is. En de bevolking is inventief: Men biedt dan ook van alles te koop aan b.v onderdelen van sloop auto’s zoals achterlichten, wieldoppen en bumpers, noem maar op. Of waterbakken met verse vis kom je tegen langs alle wegen en ziet men je aankomen dan pakt men een vis en houdt hem voor de auto omhoog om hem aan te prijzen. Bah denk ik dan maar Karin denkt lekker! Ook is het hele land vol met Lavazz: jonge knullen met een tuinslang die je auto willen wassen voor een prikkie. Ze staan te fluiten en enthousiast te zwaaien naar iedereen die voorbij rijdt. En in Tiranië, de hoofdstad, zien we heel mondaine kledingzaken. Maar daar worden we bij de stoplichten ook opdringerig lastig gevallen door zigeunerachtige dames met een snotterig kindje op de arm die ons smeken om geld voor bébé. (En ondertussen laten ze hun blikken héél geraffineerd/opmerkzaam door de camper dwalen…..) Het spijt mij zeer maar ik rij zachtjes door zonder wat te geven. Op het platteland is men zeer behulpzaam, zeker wanneer we erachter komen dat we de camping in Bushat via onze coördinaten niet kunnen vinden omdat de kleinste weggetjes hier wel geasfalteerd zijn maar ophouden bij het laatste kleine huisje van dat pad! Gelukkig is daar die aardige Albanese dame die ons met handen en voeten de weg wijst. Dan is de camping al snel gevonden, prachtig grasveld, geen schaduw, super sanitair en heel vriendelijke Nederlandse eigenaren die al 20 jaar een band hebben met Albanië en 10 jaar geleden zijn verhuisd naar hier. Uit idealisme en met de overtuiging en de wil om de bevolking in deze streek een beter bestaan te geven. Zij hebben dan ook met hard werken een camping annex bed en breakfast met restaurant en zwembad opgezet met gebruik van hand en spandiensten van de lagere arme bevolkings groep uit het dorp zelf zodat deze middels eigen inzet een beter bestaan krijgen. Ook bakken deze campingeigenaren in de winterdag elke dag 700 broden voor de allerarmsten. Zelfs in de zomermaanden ontvangen enkele weduwen met kleine kinderen elke dag brood. Via de staat krijgen deze weduwen (schrik niet) slechts 14 euro PER MAAND om van te leven, een ondoenlijke opgave. De armoede in dit land is dus ondanks alle progressie die we onderweg gezien hebben nog lang niet voorbij. We hebben veel bewondering voor deze familie Wesselingh die hier zo veel goeds doen! De volgende morgen ontbijten we na het afrekenen van de overnachtingskosten op het mooie terras dat wordt gerund door hun twee dochters en eten ons buikje rond, inclusief 3 potjes koffie voor 5 euro per persoon. Omdat onze gasvoorraad opraakt en we nog 2 weken te gaan hebben moeten we daar even wat voor verzinnen. Normaal ga je dan naar een kampeerwinkel, lever je de oude fles in en koop je een volle nieuwe. Nou zo werkt het hier dus niet! Hier staat aan elke weg wel een auto gas station met auto gas pomp, maar het probleem is dat het schroefdraad van de kraan niet overeen komt met dat van ons in Nederland. De eerste pomp in het dorp wil mij graag helpen en gaat zelfs zover dat ik een Albanese fles met gas krijg voor een habbekrats maar tijdens het inruimen in de gaskast bemerk ik dat er gas lekt en loop ik weer naar de eigenaar terug om er gas uit te laten lopen maar hoe ik ook praat (als brugman), de man wil dat niet hebben, veel te gevaarlijk (en gelijk heeft ie) en ik krijg mijn geld weer terug. Eigenlijk wel klasse want een gasfles met teveel vulling is gevaarlijk. We geven hem 5 euro voor alle moeite en gaan zonder nieuw gas verder op reis. Als ik voor de grens naar Montenegro bij het inmiddels vijfde pompstation terughoudend vraag: Can you refill my gas bottle antwoord hij: YES I CAN! Vol ongeloof kijk ik toe. Maar deze ondernemer is bekend met zijn vak en kiest in één keer de juiste nippel en vult de fles met 10 kg autogas a 58 euro cent/liter. Met een goed gevoel tanken we ook nog wat diesel en vervolgen onze reis. De wegen blijven slecht op een enkele goede plek na. De grens Albanie uit gaat op z’n elf-en-dertigst, men krabt eens op zijn hoofd of elders en doet heel interessant maar er gebeurt eigenlijk niets. En als we dan eindelijk aan de beurt zijn na een uur wachten mogen we de paspoorten, auto papieren en groene kaart afgeven en gaat het loketje weer dicht. Wachten en nog eens wachten. Loket gaat weer open en de politie geeft onze papieren retour. Dan nog langs het loket douane. Ook hier weer deurtje open, alles afgeven, deurtje dicht en ja hoor weer een stempel in onze pas erbij (joepie weer eentje) en we mogen door. Normaal krijg je dan ook nog 2 loketten het nieuwe land(Montenegro) in (een politie en een douane) maar die blijken er niet te zijn dus we mogen Montenegro zo in! Op een nieuwe pas aangelegde weg! Zonder gaten! Als Karin grappig opmerkt dat ze dat voor ons speciaal aangelegd hebben gaat het meteen fout, de nieuwe weg houdt op, en we moeten links de weg af en door de bomen en struiken een omleiding volgen. Karin stapt uit en kordaat haalt zij laaghangende takken naar zich toe zodat ik er door kan rijden, het gaat te langzaam voor de achterliggers en een toeter concert volgt….. so be it….. als ik dan ook nog een kuil uit moet rijden om de reguliere weg weer op te rijden gaat voor de 10E keer deze reis de electronische camperinstap over de straat en houd ik mijn hart maar weer vast. Maar ook deze keer valt het weer mee, de instap zit er nog onder! Zoals voor ons gebruikelijk kiezen wij verder toch weer voor de kleinste wegen welke altijd heel leerzaam zijn wat betreft het land zelf. Montenegro betekent letterlijk zwarte bergen en daar rijden we dan ook bochtig doorheen. Los lopende koeien zijn in dit land ook heel normaal. Alleen die bruine beer zien we niet al moet hij hier wel lopen…... Uiteindelijk komen we aan op de van te voren via internet opgezochte camping. We vinden nog één plekje vooraan, 4m vanaf het strand met zicht op de zee. Trapje af 150 m zandstrand en dan langzaam aflopend de zee in. Wij blijven hier twee dagen want even relaxen op zo’n mooi plekje is uniek. Beetje lezen, beetje zonnen, beetje wandelen door de branding, lekker hoor…. Overmorgen 10 juni gaan wij op weg naar de baai van Kotor die opgenomen is op de Unesco werelderfgoedlijst.
Via een spectaculaire bergroute passeren we een prachtig nationaal park en met een adembenemende haarspeldbochtsessie komen we aan in de baai van Kotor die inderdaad prachtig is, zeker als je nog boven aan de berg staat en de gehele baai met zijn grillige vorm kunt overzien. Omdat het een beetje motregent zoeken we hier geen camping maar rijden door en voor we het weten staan we al aan de grens met Kroatië. We passeren deze grens soepeltjes, krijgen alweer een stempel, jongens we hebben nog nooit zoveel stempels in ons paspoort gehad! Tijdens onze vorige lange reis, naar de Noordkaap, was er geen grenspost bemand en nu is er niet eentje waar we zo, zonder meer, langs tuffen. We bekijken even snel het dorpje Cavtat en zoeken een camping in de buurt. Dat valt nog niet mee maar op 10km afstand lukt het. De camping oogt wat armoedig maar de receptioniste is super vriendelijk en de douches zijn warm en hebben zelfs een sproeikop dus wij zijn dik tevreden! De volgende morgen doen we een uitgebreid ontbijtje en stappen dan op de fiets om via de nationale weg naar Cavtat te rijden. Allebei onze fietsbroek aan, Peter voorop met Fleur in het mandje en ik, met een fluoriserend auto-pech-hesje aan die het achteropkomend verkeer op ons attendeert, fiets er op mijn gemakkie achteraan, nou…….uhhhh….gemakkie….er wordt hier toch wel stevig doorgereden, best spannend……….vooral van die grote bussen en vrachtwagens……..die rakelings langs ons heen scheuren……..en het gaat steil heuvel op en heuvel af, inclusief 3 pittige haarspeldbochten………pffffff………warm…….hijg……..boinkend hart………maar wat een alleraardigst plaatsje is dat zeg, Cavtat, met hele oude huisjes, ’n kerkje, een haventje, een promenade en natuurlijk souvenierwinkeltjes. We slenteren rustig door de straatjes (zonder m’n hesje hoor, dat zit mooi even in mijn fietstas, niet zo trendy dat ding!) en als we een ijswinkel passeren snappen jullie natuurlijk allang wat er dan gaat gebeuren……Na een uurtje stappen we weer op de pedalen en als ware Gerrie Knetemannetjes beklimmen we de bergen weer terug naar de camper, in totaal 25 km en er 2 uur over gefietst, netjes toch? Terug op de camping gaan we wel even een keertje extra onder de douche, drijfnat van het transpireren zijn we. Als we bij de douche aankomen ligt er een levensechte bruine slang van zo’n meter voor de ingang, brrrr, maar als ie de grond voelt trillen schuift ie opvallend snel in het gras. We schrikken er toch wel ’n beetje van en Fleur mag daarna niet meer onder de camper gaan liggen, dat doet ze altijd als het warm is, lekker schaduwplekje natuurlijk maar dat vindt die slang misschien ook wel…….moet er niet aan denken dat er een confrontatie plaatsvind! Aan het eind van de middag gaan we nog een flink eind wandelen en ontdekken dan dat er langs de kust heel veel hotels en appartementen leeg staan, de ramen zijn ingegooid, daken ingestort en ze zijn volgespoten met graffiti, wat jammer en echt zonde. We weten niet of dit komt door economische malaise of door dat het gevolgen zijn van de Balkanoorlog. Dubrovnik, dat hier maar 12 km vandaan ligt is, zo weten we wel, bijna helemaal vernield door bombardementen maar daar is alles alweer opgebouwd en hersteld.
Als we op woensdag 12 juni ’s ochtends vroeg vertrekken kan ik het niet laten om bij de receptie even navraag te doen, ik ben er de halve nacht mee bezig geweest. De receptioniste die me vrolijk begroet krijgt meteen een serieus gezicht als ik vraag waarom alles aan het strand zo verpauperd en kapot is. Zoals we al vreesden is dit nog steeds het gevolg van de oorlog die inmiddels al ruim 15 jaar geleden hier heeft gewoed. Het is geen kwestie van geld dat het nog niet opgeknapt is maar het komt omdat de overheid niet meewerkt met het afgeven van de benodigde papieren. Als ik wat doorvraag kapt ze het gesprek schichtig af, kennelijk wordt hier nog steeds vriendjespolitiek bedreven en heeft het lokale bestuur hier een andere etnische achtergrond dan in Dubrovnik waar alles wel hersteld en opgeknapt is. Ik hoop van harte dat men er hier uitkomt en aan wederopbouw kan beginnen.
Omdat we vér voor zijn op ons reisschema trakteren we ons op een extra stukje route en gaan bij Putnik de veerboot op naar het Dalmatische eiland Hvar. Daar rijden we de enige doorgaande weg die er is, langs velden vol bloeiende lavendel en wijngaarden. Prachtig! Als we in Stari grad(letterlijk”oude stad”), aan de andere kant van het eiland een camping zoeken blijkt dat die nog niet open is. Nou ja, dan gaan we toch op een dichte camping staan! Uiteindelijk hebben we onze eigen voorzieningen aan boord, kunnen koken, hebben licht en water, een w-ctje en een bed, o,ja en natte washandjes van de A.C.tion, meer heeft een mens toch niet nodig? Onze Oostenrijkse buurman met een grote intergraalcamper denkt er net zo over dus we blijven fijn met z’n tweeën staan. We slenteren wat door het haventje, leuk al die taaltjes door elkaar en deinende bootjes, van klein motorsloepje tot mega-prins de lignac-jachten. En gelukkig voor Peter is er hier ook een hele lekkere ijszaak!