verslag 5

Alweer het vijfde reisverslag! Terwijl wij van het thuisfront horen dat er overstromingen zijn in Tjechië en Oostenrijk, er hevige demonstratie plaatsvinden in Istanbul, Ankara en Izmir, waarbij zelfs doden en gewonden zijn gevallen schooieren wij met ons “trekvortje” (tot nu toe) overal netjes tussendoor en genieten volop!

Zondag 2 juni
En maar wassen en maar drogen, maar vanwege het hoge vochtigheids gehalte in de lucht, het regent vandaag bijna de gehele dag, nu even niet . Wij luieren maar wat en eten de camper leeg. Gelukkig had ik, Peter, gisteravond al een (voor)tentje gebouwd en konden wij onder de luifel toch buiten verblijven. Want koud is het niet. Tegen de avond nemen de buien activiteiten af. Lekker filmpje kijken is ons plan. Jordy heeft immers zo zijn best voor ons gedaan. En daar blijft het bij want de nieuwe harde externe schijf blijkt niet te starten. Alle goede hoop laten wij maar varen. Dan maar slapen….
Maandag 3 juni
De dag van de gele Crocs!
Even terug naar gisternacht: Ik ben nog wakker als ik iets in de voortent hoor. Het zal toch niet ……… Wederom, net als drie jaar geleden in Oostenrijk geven Karin en die kleine wolf van ons geen kik. Wat een reizigers zijn dat toch; eenmaal in slaap zijn ze beiden geheel van de wereld. Ik hoor verder niets meer en wacht nog even af. En val dan ook in slaap
Vanmorgen komt er duidelijkheid over de nacht-geluiden: Als wij met de “trekvort” op pad zijn hebben wij allebei kanarie gele Crocs om naar de douche, het strand enz te lopen. Meestal doen we ze buiten al uit en zetten ze dan onder bij de zijdeur neer. Als Karin wil gaan douchen blijkt er voor haar nog maar één slipper te zijn………En daar er nog niemand hier op de camping is gespot met één been gaan wij ervan uit dat er een zwerfhond is langs geweest, die mijn Crocs vond stinken en de set van Karin wel lekker schoon vond, en er mogelijk een meenam! Karin zoekt en kan niets vinden. Het komt haar wel goed uit en zij ziet zich al naar de Vrijbuiter gaan om zwarte Crocs te kopen. (die vallen minder op! ) Daar ik, als a.d.h.d’er, veel meer gewend ben links en rechts te snuffelen, loop ik een grote cirkel rond de camperplek, als ik het denk op te geven, he wat zien ik daar een gele croc met allemaal honden-tand-afdrukjes in de schoen. Nu heeft ze dus een linkervoet met een kattenbeet en een rechterschoen met hondenbeten, hoe beestiaal is dat! In de namiddag gaan we met onze E readers, een drankje en luie stoel naar de zee. (nog geen 100 meter lopen) Karin is zo aandachtig aan het lezen dat er al gauw wederom gesnurkt wordt en Fleur slaapt onder haar stoel. Ja de dames hebben het zwaar Wybo! Het was vandaag een warme zonnige dag en alles is weer schoon. Na het avondeten 20.30 onze tijd (een uur later dan bij jullie)breek ik alvast de luifel af en berg de losse stoelen op zodat we morgen weer op tijd kunnen verkassen. Ons doel voor morgen is Stavros.
En zo gaan we dan weer verder, we hebben tijd zat en besluiten af te wijken van onze van te voren thuis uitgestippelde route. Ten oosten van Thessaloniki bevinden zich drie schiereilanden, Kolpos Ierissou waar je alleen naar toe kunt als je man bent en je van te voren inschrijft. Je kunt er dan 4 dagen in een van de 12 uitsluitend door mannen bevolkte kloosters die daar zijn terecht voor bezinning en meditatie. In het midden ligt kolpos Agiou Orous en als laatste is er kolpos Kassandra. Wij rijden op ons gemakje het middelste schiereiland rond en overnachten , te samen met een flink aantal Bulgaren en een Belgisch camperbusje, aan het strand van Toroni. De Bulgaren maken er een heel spektakel van en gaan om tien uur ’s avonds nog barbecuen met behulp van een dakdekkersgasbrander: Hoop herrie, stank en vlammen, die Bulgaren nemen het niet zo nauw!
De volgende morgen (woensdag 5 juni) zien we dat dat laatste stukje tekst wel erg letterlijk geldt, er blijken wel 7 Bulgaren uit de twee busje + tentje te komen en na een plas en de rest in het openbaar te hebben gedaan vertrekken ze weer opgewekt naar elders! Wij vervolgen onze prachtige tocht over de rest van het schiereiland, rijden dan langs Thessaloniki de bergen in naar het Noord-westen van Griekenland. We weten al dat hier geen campings te vinden zijn dus kijken we al vroeg in de middag rond voor een plekje. Dat valt nog niet mee, gaan we nou in de stad staan (waar het druk is), langs een doorgaande weg (met veel lawaai) of zoeken we juist een stil plekje en is dat dan veilig? Dilemma! In de loop van de middag slaan we een zijweggetje in naar een meer en komen dan, na een hele steile afdaling, op een plekje, zo idyllisch hebben we het nog maar zelden gehad. (zie filmpje) Vóór ons een groot meer en om ons heen geen sterveling te bekennen. Hier blijven we! Na verloop van tijd komt er een schaapherder voorbij met zo’n 40 schaapjes die om onze bus heen grazen, Peter en de herder hebben een (voor mij prachtig om te horen en erg komisch om te zien) gesprek waarbij de herder aan een stuk Grieks ratelt en Peter O, Oké, ja,ja, oké,….. o, handen in de lucht, vette glimlach, oké! How many sheeps? Watte? 4 x 2 handen in de lucht, oké 40, yes, we uhh……..Slaapgebaar…… Yes, oké! Ondertussen zit Fleur helemaal hyper in de deuropening naar al die lekkere wolletjes te gluren, oh, wat zou ze daar eens graag achteraan rennen! Uiteraard mag dat niet van mij en met een lekker botje leid ik haar af. De herder en de schaapjes scharrelen weer verder. Mooi om te zien hoe soepel dat gaat, zonder hond, beetje fluitje hoog, beetje fluitje tussen de tanden, klakje met de tong en het hele spul voegt zich weer onder zijn hoede, knap hoor! Het is hier na negen uur ’s avonds intens donker en stil, alleen de geluiden van de natuur zijn te horen, heerlijk!
Na ons ontwaken en weer alles rijklaar maken op donderdag 6 juni beleven we meteen al een hachelijk moment. We waren er al een beetje bang voor, de helling waar we gistermiddag zo soepel vanaf zijn gereden is supersteil en begint met een bocht. Met een vaartje naar boven lukt dan ook niet en bij de eerste poging is Peter genoodzaakt de camper weer terug te laten zakken omdat ons wagentje gewoonweg niet vooruit komt. Ik (Karin) stel nog voor om uit te stappen en naar boven te gaan lopen, dat scheelt toch al gauw een flink aantal kilo bagage! Maar met veel bravoure, vol gas en in de eerste versnelling krijgt mijn kanjer ons alle drie weer boven aan de hol en kunnen we verder. Als we dan nog geen kilometer rijden zien we langs de kant van de weg waarschuwingsborden, niet alleen voor overstekende hertjes die hier rondzwerven maar ook voor bruine beren die hier nog vrij rond schijnen te lopen, blij dat ik dat gisteravond en vannacht niet geweten heb!!!!!!
Eerst nog even wat eten fourageren, we gaan straks landen in waar niet meer met Euro’s betaald kan worden en we weten uberhaupt niet of er daar wel supermarkten zijn dus beter mee verlegen dan om verlegen is mijn credo. Rond twaalven passeren we de grens Griekenland-Macedonië, geen enkel probleem en we zetten onze klok weer een uur terug zodat we weer gelijk lopen met thuis en het ineens elf uur is en we een uurtje over hebben vandaag. We vinden de wegen best slecht hier maar het algehele beeld van Macedonië is veel positiever dan 5 jaar geleden toen we hier ook langs gereden zijn. Er is waarneembare economische groei en vooruitgang al gaat dat natuurlijk langzaam. We komen aan bij de plaats Ohrid, aan het gelijknamige meer. Het is er duidelijk toeristisch en zelfs mondain te noemen. We rijden langs het meer naar de grens met Albanië, “watarreyoudoinhirre”? zegt de aardige douanier….Nou, chef wat dacht je van vakantie…….”alride” glimlacht ie en we tuffen zo, tot onze stomme verbazing, Albanië binnen. En dan komt er toch wel een kleine cultuurshock om de hoek zetten: Verkeersborden zijn niet goed te volgen of ontbreken, de weg is zó slecht dat het geen doen is om óm de gaten heen te rijden, die gaten zijn trouwens van het type krater. Zo hier en daar ontbreekt het asfalt zelfs, langs de weg staan er telkens kereltjes die half voor de auto springen om je een verse vis die ze hoog voor je ophouden willen verkopen, kortom, we kijken onze ogen uit! Bovendien spreken ze geen woord anders dan Albanees en dat verstaan wij dan weer niet! Zelfs de politieagent die we de weg vragen staat ons wazig aan te kijken. De camping die we zoeken blijkt in eerste instantie onvindbaar maar als we dan maar gewoon doorrijden met het idee van we zien wel duikt er plots een bordje op en draaien we een prachtig grasveld langs het meer op. Grappig, er staat al een Nederlandse camper en een Nederlandse caravan. Ook nog een Duits retrovolkswagenbusje met gebloemde gordijntjes (enig) staat op het gras. Na ons komen er nog 4 Tjechen op de motor, een stuk of 6 andere campers, tjeempie zo druk hebben we het nog niet eerder meegemaakt! En dat alles met 1 heren en 1 damesdouche (die overigens uitstekend is). Wel gezellig om na lange tijd weer eens met de buren te kunnen kletsen! ’s Nachts genieten we van een kikkerconcert, er zitten er hier vast miljoenen! Tenminste zo klinkt het…….