reisverslag 4

Zondag 26 mei
Afgelopen nacht hebben we op een camping in Kas geslapen en fris gedoucht in de morgen vertrekken we voor een prachtige bergtocht door het Taurusgebergte. Vol haarspeldbochten en 10% hellingen……enne….ze hebben hier nog geen jasbeschermers (lees vangrail) langs de weg hé…….maar wel, naast diepe afgronden, koeien……..geiten…… en schapen die, samen met hun hoeder, door het landschap zwerven en ook de 100km-weg als hun grasveld beschouwen. Zo hier en daar een dorpje met 5 huizen én een theehuis natuurlijk waar alle mannen zitten. Wisten jullie dat de mannen hier al met 50 jaar met pensioen gaan?! Maar ook dat ze thuis niet veel te zoeken hebben? Daar verblijven de vrouwen en kinderen en leven zo hun eigen leven. Als het huis groot genoeg is, is er een gemeenschappelijke kamer in het huis waar de hele familie kan verblijven, dus vader, moeder, kinderen, oma’s, tantes (Ja Elaine mijn kind, hier nemen de kinderen niet alleen oude mamma’s in huis maar ook tantes die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen………hihi)en buiten die gemeenschappelijke kamer hebben de mannen niets in huis te zoeken. Dus zo ideaal als het lijkt als je ze allemaal met hun appelthee, waterpijp en backgammonspelletjes ziet zitten is het dus eigenlijk niet, ze worden er thuis gewoon uit gezet! En het overleg tussen man en vrouw, zoals wij dat in Nederland hebben is er al helemaal niet bij, man en vrouw zijn strikt gescheiden! Jongetjes van 7 jaar (dan worden ze ceremonieel besneden) spelen alleen met jongetjes, allemaal op straat en de meisjes zie je hand in hand om het huis zerven. Wat ons wel opvalt is dat iedereen hier ontzettend gastvrij en behulpzaam is, echt sympathiek en hartverwarmend.
In de middag komen we aan in Egirdir aan het gelijknamige meer. De camping die beschreven staat in ons Turkijeboek blijkt niet meer te bestaan dus moeten we op zoek naar iets anders als slaapplek. Na wat rondgereden te hebben komen we bij een klein grasveldje aan het meer waar campers mogen overnachten, inclusief 1 wc en 1 douche, prima, doen we! Er is zojuist gesproeid om het gras weer wat op peil te krijgen en vrolijk draait Peter door het nat en……komt vast te zitten, achteruit, vooruit, de wielen draaien steeds dieper de blubber in… Nou ja, dan slapen we vannacht gewoon scheef en niet waterpas, morgen is alles weer droog en lukt het vast wel weer om eruit te komen…….deze nacht slaap ik dicht tegen Peter aan,……dat gaat vanzelf!
Maandag 27 mei
Prachtig weer, prachtig meer, we blijven lekker staan (tenminste nadat we de trekvort weer op het droge hebben en een plaats aan de waterkant hebben bemachtigd als enige gast op dit veld) en de opblaaskano wordt van het dak gesjord en opgeblazen om heerlijk mee te spelevaren, heerlijk zo’n dagje relaxen. Wel blijf ik in mijn badpak dicht bij de camper, ik voel me ineens erg bloot in deze cultuur en wil de mannen hier niet te erg choqueren.
Dinsdag 28 mei
Vroeg vertrokken en op weg naar Isparta, een plaats van rozenessences en kelimkleden. En vandaag van een grote markt, hebben we heerlijk overheen geslenterd. We zijn nu echt in het midden van Turkije, men spreekt hier, op een enkeling na, niets anders dan Turks, de vrouwen lopen allemaal met hoofddoeken en met armen en benen bedekt dus we zijn hier, in onze korte broek en met blote armen duidelijk toeristen. Sommige marktkooplieden hebben een kraam maar ook heel veel (oudere) vrouwen zitten op een kleedje, hebben nog maar enkele tanden in hun mond en verkopen hun eigen teelt aardbeien, komkommers en druivenbladeren. Ook veel kruiden en stalletjes met home made kaas en zuivel. We kopen bij verschillende kraampjes en kleedjes zodat we meerdere mensen wat laten verdienen, dingen niet eens af omdat de prijzen absurd laag zijn, 10 tomaten (heerlijk smaken ze, veel lekkerder dan die waterige thuistomaten) 2 komkommertjes en 2 bosjes bosui voor omgerekend 90 cent! Een meloen voor 70 cent, 3 appels voor 45 cent en bij een jonge knul die 3 woorden Nederlands spreekt (hij zegt dat hij ’n vriendin in Holland heeft?) moeten we van alles proeven, schapenkaas, een of ander bruin prutje, volgens mij iets pindakaas-achtigs en dikke zure yoghurt. Van dat laatste koop ik een bak vol voor 1 lira (= 45 cent) Ons kampeerbusje zit dus weer vol lekkere gezonde waar en onbezorgd rijden we richting Pamukalle waar we de “katoenburcht” en de oude stad Hieropolis willen bezoeken. Vlak bij de ingang ondervinden we nog wat hinder van opdringerige parkeerplaatsproppers maar mijn held rijdt ze zowat van de sokken en zo draaien wij de prachtige camping met zwembad onderaan de burcht op. De prijs is niet mis maar het is zo ongeveer de mooiste camping die we tot nu toe gehad hebben en het uitzicht is magnifiek dus dat hebben we er beslist voor over!
Woensdag 29 mei
Vroeg uit bed, Fleur goed uitgelaten en de, door Peter van koelventilatoren uit ATAGkookplaten zelfgemaakte, windmolen aangezet in de camper. Fleur kan niet mee en mag weer een poosje alleen blijven en wij gaan de uitdaging aan om de “kalkterrassen” (een bizar natuurverschijnsel) te beklimmen. Hoe zal ik het jullie uitleggen….mmmmm…….Stel je voor: Een steile berg, ziet er in de verte uit als sneeuw/ijs/gletsjer maar bestaat uit neergeslagen kalk dat mee omhoogkomt met de warmwaterbronnen die hier zijn. En die inmiddels, na eeuwen keihard geworden zijn behalve in grote waterbassins=terrassen die in elkaar overlopen. Met een soort pad erlangs waar het water overheen stroomt en waar je alleen met blote voeten op mag lopen. (En dus helaas niet met mijn, slim als ik ben plannetje, meegenomen waterschoenen.) Het is er prachtig, indrukwekkend, fotogeniek …..en……bloedheet! Meer dan 35 graden in de volle zon op zo’n wit vlak, dat wil wel! Eenmaal boven bezoeken we de ruïnes van de oude stad Hieropolis. Met nog een redelijk intact theater, Akropolis en warmwaterbassin met de oude omgevallen zuilen er nog in. Ooit heeft Cleopatra hier haar mooie lijfje in de kalkterrassen neer gevleid! De terugweg is nog een hele kunst op zich, onze voetjes beginnen zeer te doen en hier en daar is het best glad, dat merk je met het dalen altijd meer maar uiteindelijk komen we weer veilig beneden, inmiddels al wel bijna vier uur onderweg dus we voelen ons best wat schuldig tegenover Fleur maar die blijkt heerlijk te liggen slapen in een koel geblazen wagentje, gelukkig! Tamelijk uitgeput besteden we de rest van de dag aan zwemmen in het heerlijke zwembad en lezen. En steken we ’s avonds de barbecue aan!
Donderdag 30 mei
Kennen jullie dat gevoel? Om 06.00u ’s ochtends (bij jullie dan nog maar 05.00ur), terwijl iedereen nog slaapt, in het lege zwembad baantjes trekken terwijl je de zon langzaam over de bergen ziet opkomen, GELUKZALIG begin van de dag……
We vertrekken hier weer en vervolgen onze weg door het binnenland van Turkije. Inmiddels weten we dat ekmek brood is dus in het eerstvolgende dorp stoppen we bij de “ekmekkerie” en kopen daar brood. Iets anders is er bij dit soort winkels ook niet te krijgen, geen taartjes, baklava enz, alleen ‘n dik wit soort half stokbrood (en dus niet van die ronde broden die de Turkse bakker in Gouda verkoopt, die hebben we hier nog niet gezien!) Supermarkten zijn er wel maar allemaal heel klein en groente of vlees is daar weer niet te koop. Daar moet je dan weer voor naar de slagerij en daar vliegen de vliegen gewoon vrolijk in het rond. Nou….dan maar geen vlees! We eten zo wie zo hier een stuk minder, slechts 1 x overdag en 1 x s’avonds rond 20.00uur en dan uiteraard om 17.00u nog ons dagelijkse glaasje bier/wijn en zoutje. Als we in de buurt van Izmer komen valt het ons op dat er over de hele omgeving een gelige waas in de lucht hangt, een soort smog, ziet er ongezond uit en we zijn blij dat we er weer snel vandaan rijden. In de buurt van Foca zien we wat campings maar die zien er zo verlaten uit dat we maar doorrijden. Het wordt steeds later en we zijn het inmiddels knap zat, het is bloedheet (37 graden) en als we een Duitse camper voor ons in het stadje Ayvalik zien afslaan besluiten we impulsief achter deze camper aan te rijden, meestal weten die Duitsers wel leuke plekjes te scoren. Inderdaad rijden we naar een strand aan de Egeïsche zee en als we vragen of het stel het goed vindt dat we naast ze komen staan is dat naturlich oké! Werner en Hannelore zijn erg aardig en als Werner een zwiebel bij me komt bietsen krijgen we een half uurtje later een schaaltje Bayerische bratkartoffelen, das schmekt! We zitten al vroeg in onze camper, hoe heet het ook is, het stikt hier van de vraatzuchtige muggen, zwerfkatten en behoorlijk uitgemergelde zwerfhonden die komen kijken of er wat te halen valt en bovendien komen er steeds luxe wagens aanrijden die een hele poos stil staan en dan weer wegrijden……blij dat we buren hebben en hier niet helemaal alleen staan! De volgende morgen bij het Fleur uitlaten begrijpen we wat al die auto’s hier kwamen doen, de plek ligt vol gebruikte condooms, getver!
Vrijdag 31 mei
Na een vriendelijke zwaai naar onze Duitse vrienden voor één nacht vertrekken we snel en zoeken een comfortabeler plekje aan het strand om onze brunch te verorberen. Eigenlijk zouden we vandaag naar Troje gaan om daar de opgravingen te bekijken en een replica van het Trojaanse paard. Maar Peter heeft niet zo’n zin in weer “ ’n berg oude stenen” zoals hij dat noemt en zelf heb ik er ook niet zo’n zin in, voel me niet zo fit, beetje heimwee (ja waar bleef dat gevoel toch, zat er al op te wachten…) voel me vies, plakkerig, we slapen al 3 weken op hetzelfde beddengoed, zweet me verloren, het enige schone van elke dag is m’n inlegkruisje, ik wil gewoon een wasmachine en een lekkere douche! We besluiten Troje te laten voor wat het is (kijken wel een keer naar de film over dit epos met Brad Pitt in de hoofdrol) en rijden door naar Canakkale waar we na wat gevraag meteen de veerboot op kunnen rijden om de Dardanellen over te steken. Peter en Fleur blijven in de auto, de ervaring heeft ons inmiddels geleerd dat Fleur rustig gaat slapen als ze in haar vertrouwde omgeving gaat varen maar compleet begint te shaken als we haar meenemen naar het dek dus dat doen we haar deze keer maar niet aan. Ik, Karin, ga wel bovendeks kijken en zie zo hoe we de deze zeestraat tussen de Egeïsche Zee en de zee van Marmaris oversteken en hiermee vanuit Azië weer terugkomen in Europa. Het hele tochtje duurt ongeveer een uurtje. Als we dan verder rijden op het Turkse schiereiland Gelibolu Yarimadasi zien we een motel/campingbordje en omdat we allang blij zijn dat we dat, in dit toeristisch oninterressante gebied, zien draaien we snel ons wagentje de toe-rit op. Er zijn wat mannetjes aan het werk, die spreken alleen Turks (en wij kennen er inmiddels pas drie: Merhabba is goedendag, Hosgeldinez is welkom en gûle-gûle is tot ziens) dus we besluiten maar gewoon een plekje te zoeken, we zien wel. Douche en w.c is er niet en ook electriciteitspalen zijn niet te vinden maar hee, ’n nachtje langer ongewassen en met mummelig ruikend dekbed moet lukken toch?????!!!!!!!
Zaterdag 1 juni
Als we ’s ochtends wakker worden gebaart er een mannetje naar Peter dat we koffie moeten komen drinken. Snel kleed ik me aan (beetje deo, schoon inlegkruisje, klotsje drinkwater om m’n haar te modelleren, KLAAR) en zo schuiven we aan een morsig tafeltje in een soort kantine. De Turkse baas, ook morsig en met inmens dikke buik en flipflops brengt ons een kopje Nescafe oploskoffie, Hosgeldinez, welkom, deze is van de zaak begrijpen we, ach wat een lieve man……..als we onze koffie ophebben vragen we of we nog wat moeten betalen voor het slapen en met een charmante glimlach zegt hij: 50 turkse lira……hûh, zoveel hebben we nog nooit betaald in Turkije, zelfs die mooie met zwembad was 45 lira………..maar ja, we hebben er al geslapen, dommerds die we zijn, we wisten het toch, eerst de prijs afspreken anders ga je de boot in………we sputteren wat, zeggen bedoelt U soms 15 maar nee hij haalt de rekenmachine erbij en toetst duidelijk 50 in! Ineens ben ik het zat en duw 30 in op de rekenmachine en zeg daar ferm Istanbul bij. Oké, zegt ie, 30 is oké maar ondanks dat we nu veel minder hoeven te betalen heb ik nog steeds het gevoel een oor aangenaaid te zijn! 14 euro is natuurlijk niet veel maar voor alleen maar een plekje op het gras en een uurtje in de zon toch tamelijk snel verdient! Oja en een charmante glimlach en kushand bij vertrek van die aardige man…….
In een stadje onderweg maken we ons laatste Turkse geld op aan brood, water en turks fruit voor de thuisblijvers en zo komen we aan bij de grens. Turkije uit wil even in de camper kijken maar, zoals altijd, schrikt ons schattige, lieve, Cesarhondje met opgetrokken bovenlip de douanier af en mogen we zonder problemen het land uit. Griekenland in gaat nog soepeler, zelfs geen pascontrole en zo zijn we plotseling weer op veel betere wegen en ziet het landschap er meteen anders uit. We naderen de stad Alexandroupoli en na even zoeken vinden we de gemeentecamping. We krijgen een afgebakende plaats toegewezen (niets zelf kiezen hier) en ik ga op zoek naar een wasmachine. Welverdraaid, die is er niet…..wel heel grote wasbakken om op de hand te wassen……. Nog geen uur later hangt het beddengoed schoon te wapperen in het zonnetje, heerlijk ruikend naar Ariel rozen,is de camper inwendig van onder tot boven met sorbo blauw gepoetst, nu nog even zelf heerlijk onder een superdouche, haartjes wassen, lekkere bodylotion opsmeren, mijn man overhalen om zich na 10 dagen weer eens te scheren en o, jongens wat kan een mens gelukkig worden van SCHOON!