week 1

Het begin:
Nadat Peter de laatste goederen heeft ingeladen vertrekken we donderdagmorgen 9 mei rond 9.30uur. De verwachte drukte op de weg valt erg mee. In Duitsland staat al het vrachtverkeer stil, het is immers Hemelvaartsdag en dus een soort zondag (en vrachtwagens mogen niet rijden op zondag in Duitsland). Ons doel van vandaag is Neurenberg en dat halen we gemakkelijk, zonder files. We zoeken een plek op een parking bij het stadspark. Slechts gehinderd door elk half uur een trein/metro liggen we hier vannacht goed!
De volgende morgen scoren we eerst een Kaiserbrötchen en stellen de navigatie in op Graz in Oostenrijk terwijl het onderwijl begint te regenen. Steeds harder! Desondanks stroomt het verkeer goed door. Hier en daar is een wegversmalling en als we tijdens zo’n versmalling de weg af willen om te gaan tanken blijkt op het laatste moment de afslag wat te kort voor 80km/uur. Het is maar goed dat Peter die slipcursus heeft gehad via ATAG als onze “trekvort” recht op de wegmarkering afglijdt…..het loopt goed af en alles ligt nu tenminste strak vooraan in de kastjes! We komen al om 13.00u in Graz aan, veel vroeger dan gepland en daarom besluiten we nog wat door te rijden tot net voor de grens naar Slovenië. In Gamlitz kunnen we onze camper bij een “Motorikpark” parkeren, een soort uitgebreide trimbaan met zwemvijver vooral voor kinderen erg leuk maar ook onze spieren kunnen wel enige oefening gebruiken na al dat zitwerk. Fleur beziet ons, kinderlijk uitgelaten gestuntel, lui liggend vanuit het gras.
Inmiddels is het zaterdag 11 mei en na een douche op het park en een bezoekje aan de SPAR waar we een chocoladetaartje met een groot hart “fur mutti” kopen (hé, het is hier dus morgen ook moederdag, grappig) gaan we weer op pad. Op nieuw met regen, jammer, het maakt het uitzicht minder fraai maar evengoed is Slovenië een net en opgeruimd land met goed onderhouden wegen Bij de grenzen gaat alles goed , wel overal paspoortcontrole en in Servië krijgen we zelfs een stempel, WAUW. Omdat we al zo voor op schema liggen besluiten we ons plan enigszins aan te passen en i.p.v bij Belgrado te stoppen door te rijden naar NiŠ. Daar hebben we in 2009, terugkomend uit Griekenland ook gestaan bij een prachtig hotel mét camperfaciliteiten. Slapen in je eigen bedje en douchen in het luxe hotel, super. Als we rond 19.00u , na een toch wel erg lange autorit aankomen wacht ons een onaangename verrassing. Het hotel is dicht, zwaar verpaupert en de camperplaatsen zijn geheel verdwenen onder torenhoog onkruid. Wat nu?? Voor de ingang staan twee mannetjes en we spreken ze aan. Het blijken de bewakers te zijn die er voor zorgen dat het hotel niet leeggeroofd wordt! De dagwaker die net op het punt staat naar huis te gaan spreekt een klein beetje Duits. Met handen en voeten beslissen ze dat we voor de ingang mogen overnachten. Wat een grap, we staan voor de entree, onze “voortuin” is de rode loper en als we de nachtwaker, die beloofd op ons te passen gedurende de nacht, vijf euro geven komt hij ook nog aanrennen met een restaurant-tafeltje en twee terras-stoelen. Dan nog vier lampjes van de hotelentree verlichting aan en we hebben de meest bizarre maar ook meest leuke overnachtingsplek ooit. Daar moeten we even op klinken met een biertje/wijntje onder luid gezang van duizend krekels.
Zondag 12 mei: Vroeg op met weer een lange reis voor de boeg. Douanier Servië uit een echte balkanchagrijn, die in Bulgarije een echte hunk met gel in zijn haar en keurig Engels sprekend, hoezo trouble land? Have a nice day………maar……..euh…..nog maar net onderweg worden we staande gehouden door polizia. We hadden thuis al gehoord dat dit vaak gebeurt in Bulgarije en je dan wat geld moet geven maar dat is helemaal tegen Peter zijn principes dus wij doen net of we dom en blond zijn! Deze agent spreekt ook al Engels en vraagt of wij weten waarom wij staande gehouden worden……euhhhhh……nee, wij zouden het echt niet weten….Nou……wij hebben ons licht niet aan (doen wij altiid wel) en dat is verplicht in Bulgarije. OEPS, sorry,sorry…….is oké zegt ie, lichten aan en rijdt maar door! Nog geen 20km later worden we nog eens aangehouden (we hebben nu toch echt ons licht aan) en worden alle autopapieren gecontroleerd. Everything oké en we kunnen zonder smeergeld te betalen weer verder. Het lijkt erop dat de corruptie hier best wel meevalt. We rijden midden door de hoofdstad Sofia, lekker rustig op zondag en we zien meteen de “highlights”.Een dag voor op ons schema naderen we de Turkse grens met een enorm lange rij vrachtwagens ervoor, echt héél véél. We schatten er minstens 200 te zien. Als luxe wagen mag je er voorzichtig langs rijden (tegen het verkeer in), joepie! Bij de grens Bulgarije uit vragen we in het Engels waar we het visum om Turkije in te mogen kunnen kopen. We krijgen antwoord in het Nederlands (onvervalst achterhoeks!) van een douanier die in het kader van de uitwisseling hier tijdelijk gedetacheerd is. Even Nederlands kletsen dus. Dan naar de Turkse grens en daar wordt het “joepie” omgezet in “sodeknetter”. Er blijkt een computerstoring te zijn en daarom kunnen de passen niet geverifieerd worden. Er ontstaat dan een chaos die wij in Nederland totaal niet kennen met wel 100 toeterende Turken en Bulgaren, dwars door rijen heen scheurende auto’s en veel geschreeuw (zie foto’s). Natuurlijk zet Peter ook even zijn acht-tonige hoorn aan. (al was het alleen maar om te laten horen dat wij als enige Hollanders er ook zijn!) Maar verder amuseren wij ons kostelijk om dit temperamentvolle volkje, zetten een bakkie koffie en schrijf ik (Karin) dit verslag alvast in klad. Al met al kost het ons twee uur om door de douane te komen. Met de kanttekening dat de Turkse douane zelf, ondanks de drukte, hun uiterste best doen om ons zo snel mogelijk een visum te verlenen en geen controle van de auto te doen. (zodra ze Fleur zien die vervaarlijk haar bovenlip optrekt houden ze het voor gezien!) We mogen hier tot november blijven!!!!! Meteen na de grens krijgen we te maken met de eerste oplichters…..ze houden ons midden op straat aan en geven ons een Turks vlaggetje. Naïef als we zijn, pakken we het aan, wat aardig zeg! Dan wil de gulle gever er wel graag 10 euro voor hebben en als we lachend nee schudden zakt hij meteen naar 5 euro. Nee zegt Peter en ik bied hem een Haags hopje uit mijn snoeptrommeltje aan ter troost maar hij stapt beledigd achteruit…….jammer dan! Om 20.00u (+ een extra uur verschil hier maakt 21.uur) arriveren we in Edirne en vinden een plaatsje op een parking, naast twee Franse campers, ’t is genoeg voor vandaag……..
Maandag 13 mei, Heerlijk geslapen maar vroeg eruit en Peter loost bij het plaatselijke w-ctje het chemisch toilet. Er zit een mannetje naast dat er absoluut geen geld voor wil hebben maar als we hem toch wat geven salueert hij wel drie keer naar ons, kijk, zulke mannetjes krijgen nou wel wat van ons, niet van die gladde knapen als gisteren! We rijden de stad uit, het weer is heerlijk. Hoe dichter we bij Istanbul komen hoe drukker het verkeer wordt en op een driebaansweg rijden vrolijk 6 auto’s naast elkaar. Peter vindt dit soort rijden geweldig en scheurt er keihard tussendoor maar ik zit met samengeknepen billen en klotsende oksels naast hem, pfff niks voor mij deze rijstijl! We vinden de bewaakte parking waar we willen staan en krijgen een plekje toegewezen onder de bomen, mooi zo, lekker in de schaduw! Fiets van de auto, Fleur in het mandje en hup even de boel verkennen. Dan blijkt dat we langs de gouden hoorn (= water tussen europees en aziatisch deel van de stad) kunnen fietsen tot aan de Galatabrug en weer terug, verder wordt het lastig, het is op de wegen te druk om te fietsen en ook veel te gevaarlijk, ze rijden hier echt de sokken uit je schoenen! We kopen ook meteen even een simkaart voor in het toestel van oma zodat we daarmee goedkoop naar huis kunnen bellen. ’s Avonds genieten we van de feeëriek verlichte stad en kletsen wat met andere camperaars, alles in het Duits, Engels en Frans, ach wij zijn internationaal toch? Ook maken we een sopje in de gootsteen om ons wat te wassen, na 3 dagen geen douche beginnen we wat plakkerig te worden…..
Dinsdag 14 mei, het brood is op dus gaan we zonder ontbijt op stap, lopend richting Blauwe Moskee, onderwijl speurend naar een bakker. Nog voor we bij de toegangspoort naar de stad zijn beleven we alweer een nieuw avontuur…..er zijn hier erg veel zwerfhonden en katten en een van die katten opent spontaan een aanval op Fleur terwijl wij langs lopen. En niet zo maar even gezellig hé, nee het is echt een superkreng die zelfs als Peter haar een (klein) schopje geeft om Fleur te beschermen doorgaat. Ik besluit snel door te lopen met Fleur terwijl Peter het beest tegen probeert te houden. Dan springt het loeder over Peters been, rent naar ons toe en als ik mijn voet tussen Fleur en de kat in steek bijt ze mij in mijn hiel! AUW! Heb ik weer, ben ik niet de gebeten hond of kat maar het gebeten mens….Uiteindelijk geeft Peter haar een wat hardere schop (wat moet je anders) en kunnen we weer verder lopen. Bij inspectie van mijn hiel blijkt dat ik een tandafdruk in mijn hiel en een tandafdruk in mijn gymp heb! Inmiddels zien we een bakker dus gauw wat brood gekocht en verder naar de Blauwe Moskee, prachtig maar super toeristisch met busladingen vol toeristen en overal wordt je aangeklampt om wat te kopen of ergens mee mee te gaan. De mensen zijn vriendelijk dat wel maar wij zijn dit niet gewend en het voelt opdringerig, ik denk dat we er nog wat aan moeten wennen. Ook Fleur blijkt weer een topattractie, zelfs de meest norse Turk in pak, geurend naar zoet kauwgomballenparfum wil haar aaien. (hap zegt ze dan….bijna nog een gebeten mens…..) Jammer dat we de Moskee en het Aya Sofia niet in mogen met Fleur maar echt erg vinden we het niet, er staat een rij van minstens 2 uur wachten voor de entree. We lopen op ons gemakje om beide prachtige moskeeën heen en daarna weer terug naar de camper, Peter maakt met een aardappelschilmesje het wondje aan mijn voet wat groter en we ontsmetten het goed, mocht ik over 6 weken gaan miauwen ofzo hebben we in ieder geval ons best gedaan om dat te voorkomen! Na de Turkse boterham stappen we weer op de fiets, “doen” de Galatabrug en verkennen een stukje van de Aziatische zijde van deze bruisende stad, Constantinopel! Ook kopen we wat Turkse noga, is Peter dol op en met zijn slotjes heeft hij er extra lang plezier van!