week 2/3

Naschrift op ons ballonavontuur:
We hebben al in de lucht gemerkt dat er iets vreselijks mis ging met een van de 135 ballonnen.
In de middag vernemen wij dat er door een piloot van de Anatolian-balloons-maatschappij een vliegfout is gemaakt. Zijn ballon is tegen een andere ballon aangekomen en daarbij is er een scheur ontstaan in het doek waardoor de ballon in een grote vaart 300meter naar beneden is gevallen. Resultaat: direct één en later nog 2 = 3 toeristen overleven het niet en de 22 overige passagiers raken gewond, meestal met botbreuken. Wat een treurig einde van ons euforisch gevoel over deze fantastische dag.
Dinsdag 22 mei
Gisteren alles al weer op de juiste plaats gelegd/zet en de luifel alvast afgebroken zodat we vandaag vroeg kunnen vertrekken. Eerst nog even douchen en omdat de damesdouche nog steeds alleen maar koud water geeft (Is dat nou het verschil tussen man en vrouw hier?) en de herendouche volgens Peter loeiheet is piep ik sneaky het hokje BAY (= heren) in, lekker hoor zo’n warm douche-je! Al voor half tien komen we aan in Derinkuyu waar we een ondergrondse stad gaan bezoeken. Erg prettig om al zo vroeg ergens aan te komen zo ben je alle touringcars vol met Japanners, Koreanen, Chinezen, Fransen, Russen en Britten voor (bemerken we als we er weer uitkomen!) De stad is gebouwd in de tijd dat de Romeinen op oorlogspad waren en de Byzantijnen wilden onderdrukken. De gangenstelsels zijn enorm, er zijn meer dan 8 verdiepingen verdeeld over 40 meter diepte en op elke verdieping is plek voor de veestapel, opslag silo’s, vuurplaatsen met een vernuftig ventilatieschachtensysteem en de watervoorziening is geregeld middels onderaardse regenputten. De temperatuur is er constant 10 graden. Op elke verdieping is bovendien nog een grote molensteen die voor de ingang kon worden gerold zodra er indringers (die maar één voor één door de nauwe gang naar binnen konden)gesignaleerd werden. In de stad die wij bezochten leefden tussen de 4 á 5000 mensen!
Zo beleefden we dus na het hoogtepunt van gisteren op 500 meter boven de grond dit keer een dieptepunt van ongeveer 25 meter ondergronds! We zijn niet helemaal tot 40 meter diepte gegaan, ik (Karin) ben behoorlijk claustrofobisch dus ben al hartstikke trots op mezelf dat ik door al die smalle donkere gangetjes ben gestrompeld, blij dat ik niet in de Byzantijnse tijd heb geleefd! Daarna gaat de route via de Anatolische hoogvlakte die er nu al dor en droog uitziet (en dan moet de zomer nog beginnen) en zien we heuse luchtspiegelingen op de weg (net of er verderop water op de weg ligt en als je er dan bent blijkt het niet zo te zijn, zo zal een verdwaalde in de woestijn zich ook wel voelen dan als hij denkt een oase te zien…..) Nadat we dan ook nog het Taurusgebergte hebben doorkruist komen we aan bij de grote stad Mersin, een kakelbonte verscheidenheid aan gebouwen, mensen en dieren. Spliksplinternieuwe hoogbouw met kleine locantes ertussen. Kamelen op hun knieën op kleine vrachtwagentjes en internetcafe’s. Als we wat boodschappen doen in de supermarkt zijn er twee jongentjes die ons reuze interessant vinden. Na het afrekenen helpen ze ons alle boodschapjes in te pakken (in wel 10 plastic tasjes) en hollen ze met onze boodschappenkar naar de camper – ze hadden natuurlijk allang in de gaten dat wij daar bij horen, slimme knaapjes! Zodra Peter de deur van de camper opent springt er een ventje enthousiast naar binnen……en dan komt hij Fleur tegen….. die meteen in de aanval gaat…..Peter kan het ventje net op tijd redden. Ze krijgen allebei een turkse lira voor alle hulp en een schuimblok en giegelend verdwijnen ze weer de winkel in. We vinden een camping waar ook alle kinderen frank en vrij naar ons toe komen stormen, opnieuw het trommeltje met schuimblokken op tafel dus, ze zijn er hier gek op. Even later krijgen wij een hele schaal met….ja wat eigenlijk….. aangeboden. Het lijkt op filet americain, moet het nog gebakken of kunnen we het zo eten…….. Na navraag te hebben gedaan (euh wat de boer niet kent enz…) blijkt het een prutje met couscous, ui en nog veel meer ondefinieerbaar spul te zijn dat jezelf in balletjes rolt en daarna verpakt in bladeren. Het is superspicey – Peter zegt heerlijk/ Karin zegt wauw, zou wat voor jou zijn Erik! – maar smaakt goed in combinatie met een pilsje of citroenwater. Deze avond is onze eerste nacht aan deTurkse Middellandse zee. Wij gaan de volgende morgen op ons gemak de trekvort weer reis gereed maken, betalen de overnachtingskosten en kopen nog een plaatselijk souvenir. ( Een voor Elaine en een voor Karin) Wat hier goed werkt is dat men elkaar aanbeveelt bij een volgende camping, al moet je wel altijd zelf vooraf vragen wat het kost anders loop je de kans om genept te worden. Iedereen is ook heel behulpzaam, een voorbeeld: ik (Peter) open mijn motorkap en pijl de olie even en gelijk staat er een Turk naast mij van uit een garage welke aan de overkant is gevestigd, Can I help you? Als ik dan no thank you reageer is het ook wel over. Er wordt niet aangedrongen, het is echt uit aardigheid dus! We zitten nu 23/5 net voor Alanya en staan hier met nog een camper en een tent lekker 30 gr hemeltje blauw. Vanavond gaan we schildpad safari doen met de bazin van de camping. Let wel: Het zijn zeeschildpadden van 300 /350 kg met een diameter van 60- 100cm die hun eieren (tussen de 30 tot 70 per nacht) komen leggen op toevallig het strand waar wij staan! Dat is een lucky toeval! ’s Avonds blijven we buiten zitten wachten, helemaal ingesmeerd met deet want het stikt hier van de muggen……en wachten……en wachten…tot het over één uur ’s nachts is en wij omrollen van de slaap. Naar bed dan maar, ze komen zeker niet dit keer………Als we ’s ochtends om zes uur al weer wakker worden zien we op het strand DRIE verschillende sporen van de turkeys, eentje zelfs nog geen 100 meter vanaf de trekvort, wel sodeju, hebben we dat niet gehoord, gezien en meegemaakt….sjammersjammer…..wel zitten we onder de muggenbulten, fijn spul die DEET…..Gelukkig kunnen we nog wel de nesten/broedkuilen van de schildpadden zien en de sporen die deze joekels hebben gemaakt in het zand, een hele uitdaging voor zo’n zeebeest om lomp en log over het strand te sjokken, met veel gepers z’n gebroed aan het warme zand en de zon toevertrouwen en weer terug naar het water te worstelen (zie foto) Over 50 dagen komen de eieren uit. Dan lopen hier duizenden mini schilpadjes ter grootte van een pingpongbal het water in om, als ze het overleven, over 25-30 jaar hier weer terug te keren om zelf eieren te leggen. FASCINEREND! Wij kunnen helaas niet zolang blijven en daarom vertrekken wij weer en rijden een mooie kustroute. Als we langs Alanya komen miezert het (lekker wel, even afkoelen..)en zien we alle badgasten doelloos rondlopen. Het is hier echt alleen maar shoppen en zonnen, niets voor ons! Even later schijnt de zon alweer. In de middag komen we aan bij Aspendos, in de Turkijegids omschreven als het mooiste theater uit de oudheid in heel Europa. Nou, wij vinden dat vies tegenvallen, het Epidaurus in Griekenland is vele malen mooier en ook het bijbehorende Aquaduct dat de Romeinen op vernuftige wijze, baserend op de wet van de communicerende vaten, hebben aangelegd zijn inmiddels al zover vergaan dat je er toch echt flink je fantasie bij moet gebruiken! We besluiten de nacht op de parking door te brengen, we zijn de enige camper maar het voelt goed en er loopt een securitymannetje om het theater in de gaten te houden dus die past vast ook wel wat op ons! Welterusten.
Zaterdag 25 mei 2013
Heerlijk geslapen op ons eenzame plekje en vroeg vertrokken naar Myra, de geboorteplaats van St Nicolaas! (dat wisten jullie toch wel, dat Sinterklaas niet uit Spanje komt maar uit Turkije?)En ik moet iedereen nu vreselijk gaan teleurstellen, de goedheiligman ligt hier namelijk ook begraven! Dus die oude man met baard die ons eind november t/m 5 december bezoekt is een bedrieger! Na deze ontdekking hebben we ook nog een bezoek gebracht aan de necrologen die hier bewaard zijn gebleven. Het Lycische volk dat hier het 2e millenium vóór Christus leefde begroef hun doden in huisgraven hoog in de lucht zodat ze dicht bij de hemel waren. Het reliëf op het harpijenmonument beeldt hiervan een voorstelling uit: de harpijen, gevleugelde wezens met een lichaam van een vogel en het hoofd van een vrouw, dragen kleine menselijke figuurtjes, die op baby’s lijken en waarschijnlijk zielen voorstellen, weg naar een rijk in de lucht. Het lijkt wel alsof de Lyciërs ook een voorstelling hadden van “hemel” en “engelen”. Zeer boeiend om te zien! Tot zover dit deel, het gaat zometeen via “free” wireless internet, op onze camping voor één nacht in Kas, “de lucht” in.
Mochten jullie ons uitgebreide verslag irritant teveel vinden sla dan gerust hier en daar wat over…..wij vinden het gewoon allebei zo leuk om verslag te doen van alles wat we meemaken!
Trouwens erg leuk dat jullie zo enthousiast op ons reageren, we kijken, zodra we internetverbinding hebben, meteen naar al jullie commentaar! Dus: Jacolien, is je knie al weer wat sterker na alle fysio die je inmiddels hebt gehad? En Ria, al weer thuis, en is de operatie geslaagd? En Marja, feliciteer je schoonvader nog even van ons, ik ben hem (sorry) vergeten een kaartje te sturen. En Erik, heb je al een nieuwe auto of rijdt je nog steeds in m’n groene Kaatje rond (mag hoor)en Joke, er is hier langs de kust een hele strook vol kassenbouw dus toen ik op een ochtend een lange strandwandeling maakte was pap ineens heel dicht bij, mooi hé? En Marian, ben je al weer thuis van vakantie met de Elzinga-dames? En is je voettocht door de kloof gelukt? Jeetje, ik mis jullie nu toch wel ’n beetje…………