week 2

Week 2,
Gisteren, woensdag 15 mei hebben we de indrukwekkende metropool Istanbul met al zijn straatventers en schoenpoetsers, boottochtproppers en gebedsoproepers, historie en cultuur, mondaine hoge hak dames en burka’s , bussen en taxi’s weer verlaten, een smeltkroes van culturen en werelden, bijzonder boeiend en zeker aan te raden voor alle citytrippers onder ons! Na een nacht vol regen is het nu droog maar bewolkt, zo’n 22 graden dus goed reisweer. We willen naar de Zwarte zee maar raken onderweg de weg kwijt, althans, kunnen de juiste weg niet vinden en belanden midden in de allerarmste dorpjes waar mensen wonen in een hokje gemaakt van platen hout, zeil en golfplaten, schokkend om te zien, wat een verwende mensen zijn wij dan toch! Sommige lopen met hun hele bezit (2 koeien, 1 schaap of net andersom) midden op de erbarmelijk slechte rijbaan, het is trouwens een hele kunst om om alle gaten in de weg heen te manoeuvreren. Ook zien we onderweg heel veel akkers met hazelnootbomen, de oogst is pas in september, jammer. Maar het is wel leuk om te zien waar de noten voor de faire Tony choconelly repen (te koop in de wereldwinkel dat weten jullie wel…) vandaan komen! Het is hard werken voor vooral de vrouwen hier, die zie je op akkertjes ploeteren met allerlei handgereedschap, zeis, pikhouweel enz, zittend in hurkhouding en geheel bedekt met kleding. De mannen daarin tegen lijken zich kostelijk te vermaken in alle theehuizen die we tegenkomen, met hun sigaretjes en speelkaarten. Peter lijkt het ook wel wat, dit verschil tussen man en vrouw maar ik wordt er wat bozig van, lapzwansen, help je vrouw eens wat meer!!!! We vragen ons überhaupt af waar men hier van kan bestaan. Bijna geen industrie, nauwelijks akkerbouw, het is hier echt niet-Europees. Uiteindelijk komen we weer op de goede weg en vinden we de camping waar we willen overnachten. De ober spreekt geen woord buiten het Turks maar als we het money money gebaar maken schrijft ie op ’n briefje dat het 50 lira per nacht kost. Pûh, zeg ik en schrijf eronder: Istanbul 30 lira! (ik vertel hem er niet bij dat dat zonder stroom en douche was maar alleen voor het staan met bewaking.) Na wat geknik, gepruttel en gemok mogen we voor 40 lira (ongeveer 17 euro) overnachten. Is Oké zeg ik en geef hem snel een hand ter bevestiging en Peter zegt: She’s the boss……hihi….die man vind ons waarschijnlijk lichtelijk getikt qua rangschikking maar wij zijn trots op onszelf! En dan…ahhh heerlijk douchen na 4 dagen natte washandjes…….en slapen met uitzicht op de Zwarte zee.
Donderdag 16 mei, een spannend vertrek: De eerste poging lukt niet! Het kampeer auto’tje komt de hoge uitrit hol niet op, en halverwege moeten we noodgedwongen achter-uitzakken….dan neem ik (Peter) een aanloop en via alle kuilen en bulten knal ik naar boven, vol gas 1e versnelling. Nu lukt het wel! We rijden richting Cide een plaats verderop aan de zwarte zee. De weg ernaar toe is nog slechter dan slecht en dan weer tweebaans met tegenliggers, vol gaten of enkele kilometers 2 x 2 banen spiksplinternieuw asfalt en maar schakelen op en neer. Ze zijn hier in ieder geval hard aan het werk met de weg. En de omgeving is prachtig. Met een lekkere zon op de auto en ARKO (alle ramen kunnen open) rijden wij naar ons doel . Daar veel wegen nieuw zijn en nog niet verwerkt in onze MIO belanden we nog al eens in een dorpje, even een ommetje dus. Onderweg, ja echt, lopen de koeien / schaapjes en ezels (niet ikzelf Wybo) gewoon op de weg .Kom je aan met 100Km/u wel wakker blijven dus. Soms een aangereden of ondeugende hond voor de auto is hier niet vreemd. Maar goed de ervaring leert alert te zijn op alles wat kan gebeuren. De Turken zijn echt heel vriendelijk en behulpzaam en ik (Peter), als hoofd van dit gezin, krijg vele handdrukken. We leren dat je hiermee altijd je gesprek start bij het tanken of elders. Wij scoren nog wat boodschappen in een dorpje, ik parkeer voor de ingang van de moskee, oh jee, oud manneke direct naar ons toe, fout dus stukje verder dan maar en ’t baasje z’n duim gaat omhoog, = oké! Van Schrik begint de Imam gelijk aan zijn middag gebed, en dat moet de gehele stad horen via talrijke luidsprekers vlak onderaan de minaret van de moskee. (Dat gebeurt hier trouwens zo’n 5 keer per dag, door het hele land heen.)Wat heeft die man een lange adem zeg, in een adem de gehele regel telkens weer voor gezongen. Uiteindelijk komen wij aan op de gewenste locatie in Cide via coördinaten van de familie Sas die in september 2012 door Turkije hebben gereisd. Een kort gesprek met een horeca ondernemer levert op dat we gerust mogen kamperen aan het strand van de Zwarte zee welke overigens turquoise van kleur is. We kiezen een mooie plek en gaan luieren in alle rust, tenminste dat dachten we…… de horeca ondernemer had nog wat zand besteld om het strandje wat op te fleuren voor de zomer. Wat een oude zooi aan vervoer kwam daar aanscheuren zeg. Alles werkt hier minimaal dus zo ook het kipper deel hydroliek werkt erg traag. Na ook nog verzakt te komen zitten is het feest compleet met veel lawaai en opgewonden Turks geschreeuw. Er wordt even een kraantje gehaald om alles weer op de weg te krijgen. Wij zien de zon in de zee zakken nog voor alle herrie is verdwenen!
De nacht verloopt in alle rust, wij zijn de enige stervelingen want de rest is naar elders voor de nacht. We ontwaken ergens tegen 9.00u (voor jullie 8.00….ben je net bij je eerste klant Jacco) eerst maar eens uitgebreid ontbijten. We krijgen bezoek van twee Turkse mannen die o.a in de Rotterdamse haven hebben gewerkt en nu ook toerist zijn in eigen land. De ene man vertelt dat hij zich Duitser voelt maar in zijn paspoort Turk heeft staan. Hele verhalen gaan dan in het Duits over en weer. Leuk zo’n ontmoeting. Daar er verder niets te beleven is en het bewolkt is vandaag besluiten wij om niet zoals gepland een dag te blijven staan maar richting volgende punt te gaan, via coordinaten naar een skistation op 1800meter hoogte. Maar dat punt vinden we niet dus rijden we door, geen nachtje in de vrieskou dus! Als we gaan tanken krijg ik weer die beroemde hand en vermoedelijk omdat de kampeerbus helemaal rood van de klei is, krijg ik twee poetsdoeken voor nop erbij! Maar dan wordt het spannend, er zijn hier geen campings/ grote parkeerplaatsen zoals wij die kennen, sterker nog, we hebben zelfs al drie dagen geen één camper of anderszins uitziende toerist in de vorm van motorrijder zien rijden en men weet hier niet eens wat een camper is! We rijden een dorpje in en zien een soort van gemeente werf. In mijn beste Turks (hand en voetwerk) vraag ik of wij mogen parkeren en slapen? Slapen hoezo waar dan? Alles in het busje leg ik uit maar nee hoor, feest gaat niet door. Wat dan? Midden in de rimboe trekt ons niet dus richting Ankara rijden dan maar….. héé een voetbalveld in een stad….even vragen…. Ik weer op pad, de beheerder is een jonge gast die, na handdruk, geen Engels spreekt en ik geen Turks! We hebben dus een uitdaging. Een telefoontje met de plaatselijke Louis van Gaal levert een nee op, BALEN. De reden is omdat er voor vanavond een belangrijke wedstrijd staat gepland en er dus veel supporters worden verwacht. Als ik dan zeg te zullen juichen bij een doelpunt van de thuisclub mogen we toch blijven en krijgen we een plekje achter de kantine. Ja voetballiefhebbers in Nederland, daar zit ik dan mooi mee. Jullie weten toch wat ik van voetbal vind?????
Zaterdag 18 mei
Het voetballen duurde gisteravond tot 23.00uur maar daarna werd het heerlijk rustig en dus hebben wij geslapen als marmotjes! Snel het bed weer ingeklapt en weer op pad. Supermarkten kennen ze hier in dit deel van Azië absoluut niet. En ook bakkers zijn moeilijk te vinden. Meestal kunnen we terecht bij een benzinepomp maar diegene die we nu met een bezoek vereren heeft een restaurant en hij probeert ons om 10uur ’s ochtends al aan een mysterieuze soep te zetten…….mmm very kind of you but no thanks……..can we buy some bread? Na wat heen en weer geschutter kopen we een brood voor 2 lira (ongeveer 90 eurocent) waarschijnlijk veel te duur maar wij zijn allang blij dat we onder de ondefinieerbaar uitziende soep uit konden komen! Inmiddels zitten we op een redelijk doorgaande weg in de buurt van Ankara maar ook hier nergens een leuke parkeerplek langs de weg om te picknicken. Dat is hier toch heel anders dan in Europa, daar is alles veel comfortabeler en meer ingericht op de toerist. Hier gaat men met het hele gezin gewoon op een kleedje in de graskant zitten met de auto half op de(snel) weg geparkeerd net als in de 20er jaren bij ons in Nederland. In de middag komen we aan in Cappadocië, een bizar tuft-steenlandschap in het hart van Turkije. Als gevolg van de erosie door water en wind werden de vulkanische afzettingen tot een sprookjesachtig landschap omgevormd. De typische rotskegels (De engelsen noemen ze fairy chimneys, letterlijk vertaald feeënschoorstenen) spreken zeer tot de verbeelding en ook het feit dat hier vele heersers waaronder Hettieten, Persen, Kelten, Romeinen, Byzantijnen, Seltsjoeken en Osmanen allen hun stempel op het gebied hebben gedrukt door bezienswaardige monumenten neer te zetten zoals kerken, grafmonumenten, moskeeén en ondergrondse steden zorgen ervoor dat dit alles wordt beschouwd als cultureel erfgoed. Wij kiezen een kleine camping in het nationaal park Gôreme en krijgen van de Turkse beheerder die 26 jaar in Houthallen in België heeft gewerkt een vorstelijk plekje onder de bomen aangewezen. Na wat grapjes over Belgen en Hollanders verteld hij ons uitgebreid wat er allemaal in de omgeving te doen is en ook zijn neef die sinds kort op Engelse les zit komt bij ons “oefenen” om e.e.a te vertellen, alleraardigst allemaal! Na alle aandacht gaan wij de omgeving te voet wat verkennen en belanden uiteindelijk om middernacht in ons bedje. De wekker hebben we op 05.00u gezet want wij willen graag kijken hoe er dan ongeveer 100 luchtballonnen net achter de camping de lucht ingaan en gaan dan besluiten we of we dat de dag erna zelf ook gaan beleven.
Zondag 19 mei 2013
Na het aanschouwen van al die ballonnen in de lucht duiken we nog een uurtje terug in bed, Fleur is er zelfs helemaal haar bed niet voor uitgekomen, veel te vroeg naar haar zin! Later wandelen we een flink stuk naar een uitzichtpunt hoog in het dorp (die sportschool elke week is toch zo gek nog niet…) kletsen nog wat met alle vriendelijke mensen van de camping (wij zijn momenteel de enige gasten dus krijgen alle aandacht) en we geven ons op voor de ballonvlucht voor morgenochtend, spannend!
Maandag 20 mei, 2 e pinksterdag 2013
Vanmorgen in alle vroegte opgestaan om “daar waar we naar uitzien “ te gaan beleven. De lucht in met een heuse lucht ballon. We werden om kwart voor vijf, wij waren al wakker, gewekt door de camping assistent hurry, hurry, goodmorning. Omdat we in het centrum staan vertrekt de groep in ons geval vanaf naastgelegen kantoor. Eerst een hapje en een drankje daarna in de busjes (nou ja busjes het zijn mini touringcars volkswagens Crafter 8m lang super luxe busjes. (een beste basis voor een zelfbouw kampeerbusje) Wij worden gebracht naar de rose valley waar de ballon al bijna klaar is voor vertrek. Wij zijn groep blauw, tesamen met 18 personen en een piloot George vertrekken wij nadat hij eerst de mand heeft gecontroleerd op gelijk gewicht li/re voor/achter. There we go for a one hour tour, in een hete lucht ballon. Echt een “letterlijk” hoogte punt. Afgesloten met een champagne toost, en een vlieg brevet.